SEBZECİLİKTE TOPRAĞIN ÖNEMİ

Saygıdeğer Okuyucularım;

Toprak, sebze bitkileri için yalnız bir besin ve su deposu değil; aynı zamanda onlar için bir yataktır. Sebzecilikte kullanılan toprak, ısıyı da kolaylıkla geçirebilmektedir. Bu suretle ısınan topraklarda sebzeler, daha çabuk büyürler. Sebzecilikte kullanılan toprak, aynı zamanda fazla suyu alt tabakalara kadar geçirmelidir. Su tutan topraklarda sebzeler, iyi yetişmezler ve yetişenlerin de kökleri, kök çürüklüğüne tutulurlar. Sonra topraklar, yumuşak ve kaba olmalıdır ki; hem hava en içlerine kadar girebilsin, hem de sebze bitkilerinin kökleri toprağın her tarafına kolaylıkla yayılarak büyüyebilsin. Sebzecilikte toprağın humus bakımından zengin olması aranılır. Çiftlik gübresi vermek suretiyle toprağı hem humus, hem de diğer gıda maddelerince zenginleştirmiş oluruz.

Yine sebzecilikte üst toprakla beraber, alt toprak tabakasının da durumunu bilmek lazımdır. Toprak altı tabakası, fazla killi ve ağır olursa su tutar. Fazla kumlu, çakıllı ise çok su kaçırır. Her iki şekil de sebzecilik için zararlıdır. Toprak altı su seviyesi, toprağın yüzüne çok yakın ise burası, sebzeciliğe elverişli değildir. Sebzecilikte karşılaştığımız belli başlı toprak çeşitleri şunlardır:

Kumlu Topraklar: Çok su kaçırdıklarından dolayı kuraklıktan çabuk etkilenirler. Yalnız, kumlu topraklar çabuk ısındıklarından dolayı gübre verilmek şartıyla turfanda sebze yetiştirmeye elverişlidirler.

Killi Topraklar: Killi toprak ağır olup su tuttuklarından dolayı sebzeciliğe genellikle elverişli değildir. Sonra bu toprakların işlenmesi de zor ve zahmetlidir. Islah edilmiş killi topraklarda lahana ve benzerleri ile bakla yetiştirilebilir.

Tınlı Topraklar: Bu topraklar, kum ve kilden ibarettirler. Sebze ziraatine elverişlidirler. Kumlu – tınlı topraklarda fasulye, bezelye, ıspanak, pancar, şalgam, kereviz iyi yetişir. Orta ağırlıktaki tınlı toprakları ise karnabahar ve lahana türleri severler. Humus bakımından zengin olan bu tipteki topraklar, çabuk ısınıp kolayca işlenebildiklerinden dolayı turfanda sebzeciliğe de uygun gelmektedirler.

Kireçli Topraklar: İçerisinde %10 ile %50’ye kadar kireç bulunan topraklara “kireçli topraklar” adı verilir. Fazla miktarda kireci olan topraklar, sebzeciliğe elverişli değildir. Bu topraklar kum, kil ile ıslah edilip humus bakımından zenginleştirildikten sonra sebzecilikte kullanılabilir. Kireçli topraklar, en fazla baklagiller yetiştirilmesine uygundurlar.

Humuslu Topraklar: %15’ten fazla humus olan topraklar, bahçevanlığa elverişli değillerdir. Kurutulmuş bataklıklar, verimli çayır toprakları humus bakımından zengin topraklardır. Humuslu topraklar, genel olarak asitlidirler. Böyle toprakları kireçlemek suretiyle ıslah edebiliriz. Humus maddesi, toprağın fiziki durumunu düzeltir. Çiftlik gübreleriyle sap, kök gibi bitki aksamının çürümesinden mütevellit humus meydana gelir. Humuslu toprakların rengi, siyahtır. Kolay işlenir; iyi su tutar ve kolay tava gelirler.

Bir başka konu ve yazımda buluşmak üzere…

Saygılarımla,İbrahim Tınaztepe